ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 40

Κυριακή 8 Ὀκτωβρίου 2017

Γ΄ ΛΟΥΚΑ

( Β΄ Κορ. θ΄ 6-11)

Θεμελιώδης χριστιανική ἐντολή, ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτή πού ἀναφέρεται στήν χριστιανική ἀγάπη. Γνωστή σέ ὅλους μας ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἡ ὁποία διασώζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, στό λεγόμενον «Εὐαγγέλιον τῆς Διαθήκης». Διακριτικό γνώρισμα τῶν χριστιανῶν ἡ ἀγάπη, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἀλλήλοις» (Ἰω.ιγ΄35). Προϋπόθεσις ἀπαραίτητος ἡ ἐκδήλωσις ἀγάπης πρός  τόν πλησίον, ὥστε νά ὁμολογήσωμεν τήν πίστιν μας εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν. «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον».

Μέ ἄλλα λόγια, δέν δικαιούμεθα νά ὀνομαζώμεθα χριστιανοί, ἐάν δέν ζοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ἐάν τήν καρδιάν μας δέν καθοδηγεῖ ἡ ἀγάπη, ἐάν δέν ἐμπλουτίζομεν τό ἐνεργητικόν μας μέ ἔργα ἀγάπης. Κορυφαία ἔκφρασις τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἐμπράκτως, εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, καί σ’ αὐτήν ἀναφέρεται τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, ὅπου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξαίρει τήν σημασίαν πού ἔχει γιά τούς πιστούς ἡ ἄσκησις τῆς ἐλεημοσύνης.

Ἄς ἀνατρέξωμεν, ὅμως, πρωτίστως στήν Παλαιάν Διαθήκην. Ἐκεῖ διαπιστώνομε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἀποτελεῖ κατ’ ἐξοχήν θρησκευτικήν πρᾶξιν. Ἡ ἄσκησίς της συνιστᾶ  ἱεράν ὑποχρέωσιν τοῦ ἀνθρώπου πού θέλει νά ζῇ  σύμφωνα μέ τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ. Στό βιβλίον τῶν Παροιμιῶν διαβάζομε: «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεῷ» (Παροιμ. ιθ΄17). Στό Δευτερονόμιον ὁ Θεός παραγγέλλει: «Ἀνοίγων ἀνοίξεις τάς χεῖρας σου τῷ ἀδελφῷ σου τῷ πένητι» (Δευτ. ιε΄11). Δηλαδή, ἁπλόχερα νά ἀνοίξῃς τά χέρια σου στόν πτωχόν ἀδελφόν σου. Τό δέ βιβλίον τοῦ Τωβίτ συμβουλεύει: «Ἐκ τῶν ὑπαρχόντων σου ποίει ἐλεημοσύνην… μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό παντός πτωχοῦ» (Τωβ. δ΄ 7-11).

Πέραν αὐτῶν, καί ἐάν ἔλθομε στήν Καινήν Διαθήκην, θά δοῦμε ὅτι στό Εὐαγγέλιον τῆς κρίσεως, ὅπως ὀνομάζεται, αὐτό πού ἀναγινώσκεται τήν Κυριακήν τῶν Ἀπόκρεω, ὁ Χριστός τονίζει πώς μέ τήν ἐλεημοσύνην προσεγγίζομε προσωπικά τόν Ἴδιον τόν Χριστόν. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ.κε΄40). Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει πώς εἴμεθα μέλη ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ὀφείλομε νά ἐπιδεικνύωμε φροντίδα πρός τά ἀσθενέστερα μέλη, διότι «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α΄Κορ. ιβ΄26).

Ἀλλά ἄς δοῦμε καί κάτι ἀπό τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας. Τί λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὀνομάζει τήν ἐλεημοσύνην « βασιλίδα τῶν ἀρετῶν », καί διδάσκει ὅτι αὐτή «ὁμοίους ἀνθρώπους ποιεῖ Θεῷ». Καί ἀκόμα διδάσκει πώς δέν ὑπάρχει ἁμάρτημα, τό ὁποῖον δέν μπορεῖ νά καθαρίσῃ ἡ ἐλεημοσύνη. Ἐπίσης, μᾶς λέγει πώς  ὅπως ἡ φωτιά λειώνει τό κερί,  ἔτσι καί ἡ ἐλεημοσύνη «λειώνει» τίς ἁμαρτίες μας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής παρατηρεῖ πώς τίποτα ἄλλο δέν εὐχαριστεῖ τόν Θεόν ὅσον ἡ ἐλεημοσύνη.

Βεβαίως, μιλῶντας γιά τήν ἀξίαν αὐτῆς τῆς ἀρετῆς, θά πρέπῃ νά τονίσωμεν πώς ἔχει μεγάλην σημασίαν ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον τήν ἀσκοῦμε, καθώς ἐπίσης καί τά κίνητρα πού μᾶς ὠθοῦν. Κίνητρό μας θά πρέπῃ νά εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ στοργή γιά τόν πάσχοντα καί ἐνδεῆ ἀδελφόν μας. Αὐτό σημαίνει πώς ἡ ἐλεημοσύνη γίνεται μέ πλήρη ἀνιδιοτέλεια, χωρίς τήν ἐλπίδα ἀνταποδώσεως, χωρίς ὑστεροβουλίαν. Ἐλεοῦμε, διότι μᾶς τό ζητάει ὁ Θεός, εἶναι χρέος μας ἱερό, καί ὄχι γιά νά κερδίσωμε τόν ἔπαινον ἤ τι ἄλλο.

Τέλος, νά προσθέσωμε καί τοῦτο: Τό ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης πρέπει νά γίνεται πρόθυμα καί χαρούμενα, μέ διάθεσιν ψυχῆς, καί διακριτικά, ὥστε νά μήν πληγώνωμε τόν ἀδελφόν μας πού βρίσκεται σέ ἀνάγκη καί προσθέτομε πόνο στόν ἤδη ὑπάρχοντα μέσα στήν ψυχήν του.

Ἀδελφοί μου!

Μέχρι πρό τινος, ὅλοι μας σχεδόν εἴχαμε ἀφθονίαν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἀλήθεια, πόσα πετούσαμε στούς κάδους τῶν ἀπορριμμάτων, ἀκόμα καί αὐτό τό εὐλογημένο ψωμί; Ἡ οἰκονομική κρίσις ἔχει περιορίσει σημαντικά τοῦτο τό φαινόμενον, ὅμως, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ἔχουν αὐξηθῆ οἱ ἐνδεεῖς συνάνθρωποί μας. Πόσοι ὑποφέρουν; Πόσοι δύσκολα τά βγάζουν πέρα, ὅπως λέμε; Πόσοι ζοῦν μέ ἀξιοπρέπειαν τήν ἀνέχειάν τους; Δίπλα μας ὑπάρχουν ἀδελφοί μας πού  πεινοῦν, πού δέν ἔχουν νά δώσουν γάλα στά παιδιά τους, πού δέν ἔχουν τά στοιχειώδη ἀγαθά. Ἄς ἀνοίξωμε τά μάτια τῆς καρδιᾶς μας νά τούς δοῦμε. Ἁπλόχερα καί διακριτικῷ τῷ τρόπῳ ἄς προσφέρωμεν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων ἡμῶν. Ἄς τούς συμπαρασταθοῦμε ἀδελφικά στό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, στό ὄνομα τῆς ἀγάπης.  ΑΜΗΝ.