ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 05 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Ἀριθμός 6

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

(Β΄Τιμ. γ΄10-15)

Σήμερα, ἀδελφοί μου, ἀνοίγει, ὅπως λέμε, τό Τριῴδιον. Τί εἶναι τό Τριῴδιον; Εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό ὡραῖα λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Περιέχει ὕμνους καί τροπάρια, τά ὁποῖα εἶναι ἐμπνευσμένα καί συγκινοῦν καί προτρέπουν τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεόν. Χαρακτηριστικός εἶναι ὁ ὕμνος πού ἀκούσαμε σήμερα καί τόν ὁποῖον θά ἀκοῦμε  κάθε Κυριακή τοῦ Τριῳδίου: «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα…». Τό Τριῴδιον διαρκεῖ ἑβδομήντα ἡμέρες. Ἀνοίγει σήμερα, Κυριακή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, καί κλείνει τό πρωί τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Νά εὐχηθοῦμε, λοιπόν, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, Καλό Τριῴδιον.

Καί ἄς ἔλθομε, τώρα, στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, πού εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν Β΄πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Πρῶτα-πρῶτα νά ποῦμε ὅτι δύο ἐπιστολές πρός τόν Τιμόθεον ἔγραψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Τήν Α΄τήν ἔγραψε ἐνῶ εὑρίσκετο στήν Λαοδικεία. Μεταξύ τῶν ἄλλων σημειώνει: «Ταῦτα σοι γράφω ἐλπίζων ἐλθεῖν πρός σέ ταχέως» (Α΄Τιμ. γ΄14). Ὅμως δέν μπόρεσε νά ἐκπληρώσῃ τήν ἐπιθυμίαν του αὐτήν, ἐπειδή ἐκρατοῦσε αὐτόν δέσμιον ὁ Νέρων. Γι’ αὐτό καί γράφει τήν Β΄ἐπιστολήν του πρός τόν Τιμόθεον, στήν ὁποίαν σημειώνει ὅσα διά στόματος θά ἔλεγε, ἐάν ἐπήγαινε. Αὐτή ἡ ἐπιστολή περιέχει νουθεσίες, παραγγελίες καί διδάγματα ἀναγκαῖα σέ ὅλους τούς πιστούς, ἰδιαιτέρως δέ στούς ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στό τμῆμα αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, τό ὁποῖον ἀνεγνώσθη σήμερα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χαρακτηρίζει τόν Τιμόθεον ἀκόλουθόν του καί μιμητήν τῶν ἀρετῶν. Συγκεκριμένα, γράφει τά ἑξῆς: Ἐσύ, Τιμόθεε, μέ ἀκολούθησες παντοῦ, ἐγνώρισες τήν διδασκαλίαν μου, τήν πίστιν μου, τήν πρός τούς πάντας ἀγάπην μου, τήν ὑπομονήν μέ τήν ὁποίαν ὑπέμεινα τούς διωγμούς καί τά παθήματα, ὅσα μοῦ συνέβησαν στήν Ἀντιόχεια, στό Ἰκόνιον καί στά Λύστρα. Στήν Ἀντιόχειαν, ὅπου εὑρίσκετο μαζί μέ τόν Βαρνάβαν, ἐξέβαλαν ἔξω τῆς πόλεως. Τούς ἔδιωξαν ἀπό κοντά τους. Στό Ἰκόνιον, οἱ Ἐθνικοί καί οἱ Ἰουδαῖοι, τούς ὕβρισαν καί τούς ἐλιθοβόλισαν. Στά Λύστρα, ὁ ὄχλος, ἀφοῦ ἐλιθοβόλησε τόν Παῦλον, τόν ἔσυρε ἔξω τῆς πόλεως, νομίζοντας ὅτι ἀπέθανεν. Ἀπ’ ὅλ’ αὐτά τά παθήματα-τίς διώξεις μέ διεφύλαξε, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί μ’ ἔσωσε ὁ Κύριος.

Καί στό σημεῖο αὐτό γεννᾶται τό ἐρώτημα: Γιατί τά γράφει ὅλ’ αὐτά; Γιά νά δείξῃ τοῦ λόγου, πού ἀκολουθεῖ, τό ἀληθές, «ὅτι οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται». Ἐνῶ ἀντιθέτως «οἱ πονηροί καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι».

Εἶναι προφητικός, θά λέγαμε, αὐτός ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Τόσον προφητικός, ὅσον ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν εἶπε: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν». Καί σέ ἄλλο σημεῖον, ἀπευθυνόμενος πρός τούς Ἀποστόλους εἶπε: «ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων». Βλέπομε πόσον ἐδιώχθη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πόσοι ἔδωσαν τό αἷμα τους καί ἐπότισαν τό δένδρον τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Βλέπομε πόσο διώκεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί σήμερα, ἔσωθεν καί ἔξωθεν. Ὅμως ὅλοι αὐτοί ξεχνοῦν τήν διαβεβαίωσιν τοῦ Ἱδρυτοῦ Της «…καί πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἄς μάθουν ὅτι «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν», ὅτι πληγώνεται αὐτός πού πολεμάει τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Καί ἄς ἔλθομε στό ἄλλο θέμα πού θίγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό λεγόμενο πρόβλημα τῆς θεοδικίας. Γιατί «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν», αὐτοί οἱ ὁποῖοι ζοῦν πιστῶς καί εὐσεβῶς νά διώκωνται, ἐνῶ, ἀντιθέτως νά προοδεύουν, νά προκόπτουν οἱ ἀσεβεῖς, οἱ κόλακες, οἱ φαῦλοι, οἱ ἀπατεῶνες, ὅσοι ἐκμεταλλεύονται τόν ἱδρῶτα τοῦ ἐργάτη, ὅσοι πατοῦν ἐπί πτωμάτων γιά ν’ ἀνέβουν, ὅσοι ἔχουν πάρει διαζύγιο μέ τήν Ἐκκλησίαν, ὅσοι κατεργάζονται τό ἄνομον κέρδος, τήν ἀτιμίαν καί τήν ἀνηθικότητα;

Τό πρόβλημα τῆς θεοδικίας δέν ἐπιδέχεται λύσιν καί ἀπάντησιν ἱκανοποιητικήν. Ἀρκεῖ νά ποῦμε ὅτι οἱ θεόπνευστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν μπόρεσαν νά δώσουν λύσιν καί ἐξήγησιν.  Αὐτό πού μποροῦμε νά ποῦμε εἶναι, ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς δοκιμασίες τῶν εὐσεβῶν πάντοτε πρός ψυχικήν ὠφέλειαν. Νά ἀναφέρωμεν τοῦτο: Δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις, ὅπου μία ἀνίατη ἀσθένεια ἤ καί αὐτός ὁ θάνατος ἑνός ἀνθρώπου, ὁδηγεῖ ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας στήν Ἐκκλησία, κοντά στόν Χριστόν καί μαθαίνουν νά προσεύχωνται, νά ἐξομολογοῦνται, νά κοινωνοῦν, νά συμμετέχουν στά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καί κάτι ἄλλο: Ἡ πρόοδος τῶν ἀσεβῶν δέν διαρκεῖ γιά πολύ. Ὅπως ἁπλᾶ λέμε, ὁ Θεός ἀργεῖ, ἀλλά δέν λησμονεῖ. Ἀφήνει τόν ἀσεβῆ, μήπως καί ἀνανήψει καί μετανοήσει. Ἐάν ὄχι, τότε παρεμβαίνει, γιά νά ἀποκαταστήσῃ τήν ἀδικίαν στήν οἱανδήποτε μορφήν της.

Ἀδελφοί μου!

Στά ὅσα τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τόν Τιμόθεον, συνηγορεῖ καί ὁ προφητάναξ Δαυίδ, λέγοντας «πολλαί αἱ θλίψεις τῶν δικαίων».  Ὅμως ἄς  προσέξομεν  καί  τήν συνέχειαν: «καί ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῶν ρύσεται αὐτούς ὁ Κύριος». Ἐξ ἄλλου, δέν θά ἦτο εὐχάριστη ἡ ζωή μας, ἐάν ἦτο μονότονη, ἐάν ὅλα ἦσαν ρόδινα, ὅπως λέμε, ὅπως εὐχάριστη δέν εἶναι γιά τόν ναυτικόν ἡ συνεχῶς γαλήνια θάλασσα. Χρειάζεται καί ἡ φουρτούνα, ἡ περιπέτεια, ἐξυπηρετεῖ κάποιον σκοπόν. Ἄς παρακαλέσομεν, λοιπόν, τόν Θεόν, μέσω τῶν θλίψεων πού μᾶς δίνει, νά μᾶς ὁδηγῇ στόν εὔδιον λιμένα Του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας μας. ΑΜΗΝ.