ΕΙΡΗΝΗ ΨΥΧΗΣ!

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

«Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ», τονίζει, ἀδελφοί μου, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Α’ Καθολική Ἐπιστολή του (5, 8).

Τό πονηρό πνεῦμα, ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος, φθονεῖ καί μισεῖ τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτό πασχίζει νά ἀνακόψει τήν πνευματική του πορεία καί νά ἐμποδίσει τήν σωτηρία του.

Οἱ παγίδες καί οἱ κακουργίες του πολλές. Ἀντιμάχεται τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, προκαλεῖ σκάνδαλα καί θέτει προσκόμματα. Στόχος του ἡ ματαίωση τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἡ βλάβη καί ἡ ὁριστική ἀπώλεια ψυχῶν.

Ὅπως διδάσκει ὁ μακαριστός π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἡ ὕπαρξη ἀτελειῶν στό ἀνθρώπινο καλό ἀφ’ ἑνός καί ἡ ἀναπόφευκτη παρουσία τοῦ ἀγαθοῦ προσχήματος στό κακό ἀφ’ ἑτέρου καθιστοῦν δυσχερῆ τήν διάκριση τοῦ καλοῦ ἀπό τό κακό.

Πῶς, ὅμως, τότε θά διακρίνουμε ἐπικίνδυνους λογισμούς πού παρουσιάζονται μέ ἀγαθό περίβλημα; Πῶς θά ἀναγνωρίσουμε καί θά ἀποφύγουμε τίς ἀπατηλές μεθοδεῖες τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ὥστε νά μή γίνουμε «τῶν δαιμόνων ἐπίχαρμα», ἀλλά νά βαδίσουμε μέ ἀσφάλεια πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;

Ἡ ὑπακοή σέ ἔμπειρο καί διακριτικό Πνευματικό, ὁ ὁποῖος ἔχει περάσει ἀπό τό καμίνι τῶν πειρασμῶν καί ἀποκτήσει γνώση ἐμπειρική τῶν «ὁδῶν τοῦ Κυρίου» καί τῶν πνευματικῶν ἡλικιῶν, κατευθύνει τήν ψυχή τοῦ πιστοῦ «ἀπλανῶς». Ὁ δόκιμος ἀγωνιστής τοῦ ἀοράτου πολέμου εἶναι ἱκανός «καὶ ἑτέρους διδάξαι» (Β’ Τιμ. 2, 2).

Δέν ἀγνοεῖ ὁ σοφός πνευματικός χειραγωγός ὅτι «ἔστιν ὁδὸς ἣ δοκεῖ ὀρθὴ εἶναι παρὰ ἀνθρώποις, τὰ δὲ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾅδου» (Παροιμ. Σολομ. 14, 12), γι’ αὐτό κρίνει καταστάσεις καί διακρίνει λογισμούς μέ κριτήρια πνευματικά καί σωτηριολογικά.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο προφυλάσσεται ὁ ἐξομολογούμενος πιστός ἀπό δυσδιάκριτες πνευματικές ἀπειλές καί πτώσεις, ἀπό ἐξάρσεις συναισθηματικές, ἀποφάσεις βεβιασμένες καί κινήσεις ἄλογες.

Ὅ,τι φυγαδεύει τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας καί προκαλεῖ ἐσωτερικό θόρυβο, ἀμφιβολίες καί ταραχή, ἄς γνωρίζουμε ὅτι δέν προέρχεται ἀπό τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος «γαληνόμορφον ἐκτελεῖ τὴν καρδίαν». Τό προερχόμενο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα βεβαιώνει, πληροφορεῖ καί ἀναπαύει τόν ἄνθρωπο.

Τόν παρακινεῖ σέ ἀγάπη σπλαγχνική, σέ μετάνοια καί διόρθωση· δέν ὁδηγεῖ σέ ὑψηλοφροσύνη καί περιφρόνηση τοῦ ἀδελφοῦ, σέ ἐμπαθῆ ἀγανάκτηση καί ὀργή, δέν προκαλεῖ ἄγχος, ταραχή καί ἀπόγνωση.

Ἡ ἐπιθυμία πνευματικῆς προόδου δέν μπορεῖ νά συνοδεύεται ἀπό ἀπαξίωση τοῦ πλησίον. Ἡ ἀληθινή πρόοδος συντελεῖται μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό «μαζί», τονίζει σύγχρονος Γέροντας. Ἡ αὐτονόμηση ἀπό τούς ἀδελφούς μας ἀποτελεῖ κίνδυνο γιά τήν ψυχή μας.

Οἱ χωρίς εὐλογία πνευματικοί ἀγῶνες εἶναι μερίδα τοῦ διαβόλου καί δέν ἔχουν ἀγαθό ἀντίκρυσμα. Ἡ ὁδός τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ «μεσότης», τά δέ ἄκρα «τῶν δαιμόνων εἰσίν».

Δέν εὐδοκεῖ ὁ Κύριος στήν ἐσωτερική ταραχή καί ἀκαταστασία· «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλὰ εἰρήνης» (Α’ Κορ. 14, 33).

Ἡ διακονική προτροπή «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» φανερώνει ὅτι ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας ἀποτελεῖ προϋπόθεση προσευχῆς.

Ὁ μακαριστός π. Παΐσιος διδάσκει ὅτι ἡ ἐσωτερική εἰρήνη εἶναι πιό σημαντική καί ἀπό τήν προσευχή. Ἄς παρακαλέσουμε, ἀδελφοί μου, «τῆς εἰρήνης τὸν ἄρχοντα» νά μᾶς χαρίζει τήν πολυπόθητη ἐσωτερική εἰρήνη, ὥστε νά ἀκοῦμε εὐκρινῶς τήν φωνή Του στήν καρδιά μας καί νά Τόν ἀκολουθοῦμε «ὅπου ἂν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. 14, 4). Ἀμήν.