ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός  50

Κυριακή 9ᾳ  Σεπτεμβρίου 2012 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

 

(Ἰωάνν. γ΄13 - 17)

«Οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάνν. γ΄14)

Ὁ Χριστός μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, δέν ἔπαυσεν οὔτε μίαν στιγμήν νά τό σκέπτεται. Δέν ἄφησε εὐκαιρία γιά νά τό διακηρύξῃ. Δέν ὑπελόγισε τίποτε προκειμένου νά τό ἐκτελέσῃ. Αὐτό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ τόν σκοπόν τῆς ζωῆς Του. Αὐτό Τόν ἔκαμε νά κατέλθῃ ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ στά βάθη τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καί ἀθλιότητας. Αὐτό Τοῦ προσέφερεν ἡ  ἀνθρωπότης. Μέ αὐτό δέ καί Ἐκεῖνος ἔσωσε τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὕψωσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θηριωδέστερη πράξη τῆς ἀνθρώπινης κακίας, παράλληλα ὅμως καί ἡ συγκινητικώτερη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον. Τό μεγαλύτερο καί φρικτότερο δρᾶμα τῆς ἱστορίας, ἀλλά καί πηγή τῶν ἱερωτέρων συγκινήσεων τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὕψωσις τοῦ Χριστοῦ! Μέ ἀπορία καί ἔκπληξη ἄκουσεν ὁ σοφός Νικόδημος νά τήν προλέγῃ ὁ Κύριος. Μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης καί μετάνοιας πρέπει νά τήν ἐνθυμούμεθα καί οἱ χριστιανοί. Μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης, διότι «τόσον πολύ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Μονογενῆ Του Υἱόν, τόν Χριστόν, παρέδωκεν εἰς τόν σταυρικόν θάνατον, διά νά εὑρίσκουν ὅλοι οἱ πιστοί τήν σωτηρίαν καί νά κερδίζουν τήν αἰωνιότητα», εἶπε σήμερα στό Εὐαγγέλιον ὁ Κύριος.

Μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης, διότι «ἐνῶ ἀκόμη εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ὁ Χριστός ἀπέθανε πρός χάριν μας», διότι «εἰς τόν Ἐσταυρωμένον Χριστόν ὑπάρχει ἡ ἀπολύτρωσίς μας» ἀπό τήν φθοράν τοῦ θανάτου, διότι «τά πρόβατα τοῦ Θεοῦ, τά ἀπολωλότα καί διεσκορπισμένα εἰς τούς κρημνούς τῆς ἀποστασίας, τά συνήθροισεν εἰς μίαν ποίμνην καί τούς ἐχάρισεν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ τήν υἱοθεσίαν, κάμνοντάς τα συγχρόνως καί συγκληρονόμους Του εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».

Πρέπει ὅμως νά ἐνθυμούμεθα τήν ὕψωσιν τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί μέ δάκρυα μετάνοιας. Διότι παρά τήν θυσίαν Του καί τούς ἐπί τοῦ Σταυροῦ πόνους Του, παρά τούς κόπους καί τήν διδασκαλίαν Του, παρά τάς τότε καί τίς σημερινές εὐεργεσίες Του, παρά τίς χάριτες καί τίς ἀπό τοῦ Σταυροῦ ἀξιομισθίες καί δωρεές Του, ἐξακολουθοῦμε νά εἴμεθα, ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς, οἱ ἔνοχοι καί παραβάτες τῶν ἐντολῶν Του, οἱ περιφρονητές τῆς ἀγάπης Του, οἱ σύγχρονοι σταυρωτές Του, «ἀνασταυροῦντες ἑαυτοῖς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί παραδειγματίζοντες» διά τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅπως βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μέ δάκρυα μετάνοιας, διότι στούς ἐχθρούς Του καί τούς ἐπιπόλαιους μελετητές τῆς σταυρώσεώς Του δίδομεν τήν ἐντύπωσιν, μέ τίς καθημερινές μας ἁμαρτίες οἱ ἀμετανόητοι, μέ τήν νωθρότητά μας καί τούς κλονισμούς μας οἱ χλιαροί, καί μέ τήν ἐγκληματικήν ἀδιαφορίαν μας οἱ ἀδιάφοροι, ὅτι ἡ μεγάλη καί ἱερά προσπάθειά Του νά μᾶς ἐξαγιάσῃ καί ἡ θεϊκή Του συγκατάβαση καί ἀνεκτίμητη σταυρική Του θυσία γιά νά μᾶς σώσῃ, δίδομεν – λέγω – τήν ἐντύπωσιν, ὅτι ἐπῆγαν χαμένες...!

Μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης, διότι «ἐνῶ ἀκόμη εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ὁ Χριστός ἀπέθανε πρός χάριν μας», διότι «εἰς τόν Ἐσταυρωμένον Χριστόν ὑπάρχει ἡ ἀπολύτρωσίς μας» ἀπό τήν φθοράν τοῦ θανάτου, διότι «τά πρόβατα τοῦ Θεοῦ, τά ἀπολωλότα καί διεσκορπισμένα εἰς τούς κρημνούς τῆς ἀποστασίας, τά συνήθροισεν εἰς μίαν ποίμνην καί τούς ἐχάρισεν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ τήν υἱοθεσίαν, κάμνοντάς τα συγχρόνως καί συγκληρονόμους Του εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».