ΟΜΙΛΙΑ ΙΕΡ. ΙΩΑΝ. Ν. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΑΔΗ 19 ΜΑΪΟΥ 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΙΩΑΝΝΟΥ Ν. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΑΔΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ ΧΙΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ (19 ΜΑΪΟΥ 2012)

«Δεύτε άπαντες πιστοί, τω του θείου Νικολάου Λειψάνω προσπέσωμεν, και νοερώς αυτώ περιπτυξώμεθα»

Στο εορτολόγιο της ορθοδόξου εκκλησίας μας, αγαπητοί μου αδελφοί, πέραν του ότι εορτάζομε την ιερά μνήμη των Αγίων μας, κυρίως την ημέρα της κοιμήσεώς τους, εορτάζουμε και άλλα γεγονότα που τους αφορούν, όπως θαύματα που πραγματοποιήθηκαν διά των πρεσβειών τους ή γεγονότα που ανέδειξαν την αγιότητα του βίου τους, στην Στρατευομένη Εκκλησία του Θεού. Ένα τελευταίο γεγονός που συνηθίζεται οι χριστιανοί να εορτάζομαι, είναι η ανακομιδή των λειψάνων των αγίων αυτών ανθρώπων, δηλαδή η τελευταία πράξη σε αυτόν τον υλιστικό κόσμο, που όμως είναι τόσο σημαντική διότι μας θυμίζει την φθαρτότητά μας και πόσο λίγοι είμαστε στην απεραντοσύνη του Θεού μας και ακόμα χειρότερα! πόσο λίγο χρόνο έχουμε, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ώστε να δικαιούμαστε μία θέση στην θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.

Όμως από πού άραγε προέρχεται αυτή η συνήθεια να αποδίδεται τιμή στα λείψανα δηλαδή στα σώματα των αγίων ή σε ότι διατηρείτε από αυτά; Μα φυσικά από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ιδιαίτερα τα δύσκολα χρόνια των διωγμών, όπου οι διώκτες του χριστιανισμού επιδιώκοντας να καταστρέψουν καθετί χριστιανικό, προχωρούσαν σε σφαγές αθώων ανθρώπων που τολμούσαν να ομολογήσου την πίστη τους στων Έναν Θεό.

Έτσι εφόσον κατάφερναν οι αδελφοί τους να διαφυλάξουν το νεκρό σώμα, του ανθρώπου που είχε κοιμηθεί μαρτυρικά ή εν ειρήνη, με ευλάβεια το τιμούσαν, τοποθετώντας το σε τάφους, εντός του χώρου λατρείας, όπως στις κατακόμβες ή αργότερα σε οργανωμένα κοιμητήρια ή ακόμα και στους εξωνάρθηκες ή πίσω από τα Ιερά των ναών, αν επρόκειτο για κληρικούς.

Ιδιαίτερα δε οι Χριστιανοί επικεντρώνονταν κυρίως, στα Ιερά Λείψανα τον αγίων μαρτύρων, τα τοποθετούσαν σε τάφους, έτσι φτιαγμένους, ώστε να τους επιτρέπεται η τέλεση της Θείας Λειτουργίας πάνω σε αυτούς. Πράγμα το οποίο διατηρείτε μέχρι και της μέρες μας, εφόσον βάση των Ιερών Κανόνων από τον 4^ο αιώνα, η Θεία Λειτουργία τελείτε είτε σε εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα στην οποία τοποθετούνται τεμάχια λειψάνων, μόνο αγίων μαρτύρων ή σε ευπρεπισμένο τραπέζι πάνω στο οποίο ο Λειτουργός Ιερέας, τοποθετεί ή λειψανοθήκη ή αντιμήνσιο μέσα στο οποίο έχουν ραφτεί λείψανα, Μαρτυρικά κοιμηθέντων Αγίων. Η συνήθεια αυτή δε, κατοχυρώθηκε στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (κανών ζ΄) και στηρίζεται στην Αποκάλυψη (κεφάλαιο 6, στίχος 9), «Και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν του αρνίου».

Αργότερα όμως η τιμή επεκτάθηκε και στα λείψανα των ομολογητών, Αρχιερέων, Οσίων κ.α. Αγίων, χωρίς όμως να επηρεάσει την Λειτουργική τάξη. Μάλιστα, εν ευρεία ένια, λείψανα – δευτερευούσης βέβαια σημασίας - καλούνται και αντικείμενα ή ενδύματα, που οι Άγιοι χρησιμοποίησαν, όπως ιερατικά ή αρχιερατικά ενδύματα, σαν αυτά του Αγίου Νεκταρίου, που φυλάσσονται στον Μητροπολιτικό Ναό μας ή ακόμα και όργανα μαρτυρίου όπως οι αλυσίδες που κρατούσαν δέσμιο, τον Άγιο Γεώργιο τον τροπαιοφόρο, που πάνω σε αυτές χύθηκε το μαρτυρικό του αίμα και φυλάσσονται σήμερα στην Λύδα και στο Κάιρο.

Πολλοί βέβαια είναι αυτοί που εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους επ’ αυτού, ακόμα και πρόσωπα εντός της ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι Μεγάλοι όμως πατέρες της εκκλησίας υπεραμύνονταν αυτού του σεβασμού στα Ιερά λείψανα. Κάποιοι χαρακτηρίζουν τα λείψανα πολυτιμότερα των πολύτιμων λίθων. Ο μέγας Βασίλειος αναφέρει ότι «ὅπου κεῖται τό λείψανον ἁγιάζει μέν τόν τόπον, ἁγιάζει δέ καί τούς εἰς αὐτό συνόντας». Ο Ιερός Χρυσόστομος μακαρίζει τους τόπους που φυλάσσουν τα λείψανα των Αγίων, εννοεί ότι όχι μόνο τα οστά των μαρτύρων , αλλά και οι τάφοι τους και οι λάρνακές βρύουν ευλογίας. Γι’ αυτό και η τιμή των λειψάνων συμβάδιζε πάντοτε και προς τους τάφους των μαρτύρων. Ας θυμηθούμε επί παραδείγματι τους τάφους, του Αγίου Ισιδώρου και της Αγίας Μυρώπης όπως και του Αγίου Μακαρίου και άλλων, που ενώ είναι κενοί συρρέουν συνεχώς χριστιανοί σε αυτούς τους χώρους, ώστε να προσκυνήσουν και να ασπασθούν τον τόπο που εναποτέθηκαν τα μαρτυρικά σώματα των Αγίων.

Στις περισσότερες περιπτώσεις δε, η ευλάβεια των χριστιανών δεν περιορίσθηκε στην απλή φύλαξη των λειψάνων στους χώρους ταφής, αλλά τους οδήγησε να φιλοτεχνήσουν ειδικά σκεύη, τις λειψανοθήκες, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα των Αγίων της πίστεώς μας.

Ενώ σε άλλα χριστιανικά δόγματα δεν τηρείται, πολύ νωρίς στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καθιερώθηκε η τελετή ανακομιδής ή μετακομιδής, δηλαδή η μεταφορά από τον αρχικό τάφο, σε άλλο χώρο φύλαξης των Χριστιανών, ιδιαίτερα εκείνων που έδειξαν αγιότητα βίου.

Αυτήν την ημέρα τιμούμε και εμείς σήμερα αδελφοί μου, την ημέρα της ανακομιδής και μετακομιδής των Ιερών λειψάνων του Αγίου μας. Η ανακομιδή του Αγίου Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, έγινε στα χρόνια του βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ του Κομνηνού (1081- 1118 μ.Χ.) και Πατριάρχου Νικολάου Γ΄ του Κυρδινιάτη (1084- 1111 μ.Χ.). Το Ιερό Λείψανο του Αγίου μετακομίσθηκε στο Μπάρι της Ιταλίας , διότι οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη των Μύρων και οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως οι άπιστοι το καταστρέψουν. Αξίζει δε να σημειώσουμε ότι, το Ιερό Λείψανο του Αγίου, τόσο κατά την παραμονή του στον αρχικό χώρο ταφής του στα Μύρα, όσο και στον σημερινό τόπο φύλαξής του στο Μπάρι, μυροβλύζει αδιάκοπα, κάτι που ενώ για την επιστήμη είναι ανεξήγητο, για την Εκκλησία όμως είναι ξεκάθαρο, το Ιερό Λείψανο του Αγίου, χρησιμοποιείται ως αγωγός της Θείας Χάρης Του Παντοδύναμου Θεού, μέσω της οποίας, όποιος πιστεύει πραγματικά, διότι «η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα», όπως διαβάζουμε στην καθολική επιστολή του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, μπορεί να ιαθεί πνευματικά και σωματικά.

Και όλα αυτά διότι ο Άγιος Νικόλαος, ανεξάρτητα από την αγωγή που είχε λάβει, μέσα στην χριστιανική οικογένειά του και την πνευματική καθοδήγηση που δέχθηκε από τον θείο του Αρχιερέα του καιρού εκείνου Νικόλαο, φαίνεται ότι αντιλήφτηκε από νεαρής ηλικίας ή κατά τον συναξαριστή από βρεφικής ηλικίας, τι σημαίνει Πίστη στον Θεό και Αγάπη Χριστού, ώστε αφιερώνοντας τον εαυτό του στον Δημιουργό, κατάφερε με τον πράο του χαρακτήρα σε στιγμές που αδικήθηκε και βασανίστηκε και με τον ασκητικό και εγκρατή βίο του, να λάβει την θέση του στην θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Αξίζει δε να ακούσετε τι έχει να μας πει ο μέγας συναξαριστής, «Βρέφος δε έτι ων εδείκνυε τις ήθελε γίνει μετά ταύτα, διότι όλας τας ημέρας της εβδομάδος, πλην Τετάρτης και Παρασκευής, εθήλαζεν ως και τα λοιπά βρέφη, κατά δε την Τετάρτην και την Παρασκευήν ουδόλως έβαζε τον μαστόν της μητρός αυτού εις το στόμα του ει μή μόνον άπαξ της ημέρας και τούτο μετά την δύσιν του ηλίου».

Αδελφοί μου, μακάρι ο βίος του Αγίου Νικολάου, να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας, κυρίως σήμερα, σε αυτές της δύσκολες μέρες που διάγουμε στην στρατευομένη Εκκλησία του Θεού, ακούσατε του Θεού!!, Όχι του Μαμωνά, διότι τα προβλήματά μας δεν έχουν ως αφετηρία την οικονομική παρακμή, αυτό πρέπει να είναι το τελευταίο που μας νοιάζει, αλλά την ηθική παρακμή και να καταλάβουμε επιτέλους ότι ο Χριστός είναι η οδός της σωτηρίας και η Εκκλησία Του είναι η κολυμβήθρα μέσα στην οποία θα καινωθούμε (με αι) ως άνθρωποι. Τέλος οι πρεσβείες του φτωχού σε υλικά αγαθά καπετάνιου, αλλά πλούσιου σε Θεία χάρη Αγίου μας, να βοηθάει και να σκέπει τις οικογένειες μας και να οδηγεί τους ναυτικούς μας σε λιμένες ασφαλείς .

«Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών»