ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  27

Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου

4 Αὐγούστου 2013 

«Ἔχοντες χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα»

Στή σημερινή περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο γιά τά διάφορα χαρίσματα πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί γιά τό χρέος πού ἔχει ὁ κάθε χριστιανός νά χρησιμοποιεῖ τό χάρισμά του γιά τήν ἐξυπηρέτησι τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καί τήν οἰκοδομή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός ἄλλωστε εἶναι ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο δίνονται τά χαρίσματα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στή συνέχεια ἄς δοῦμε μερικά ἀπό τά χαρίσματα αὐτά.

Γράφει ὁ Ἀπόστολος: «Αὐτός πού ἔχει τό χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης, νά μοιράζει δηλαδή ἀπό τά ἀγαθά του στούς φτωχούς, ἄς προσέχει, ὥστε νά ἀσκῆ τή φιλανθρωπία μέ ἀφέλεια, χωρίς ἐπίδειξι ἤ ἄλλα ἐγωιστικά ἐλατήρια».

Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ὑπόδειξι τοῦ Κυρίου: «Προσέχετε νά μήν κάνετε τήν ἐλεημοσύνη μπροστά στούς ἀνθρώπους γιά νά σᾶς δοῦν καί νά σᾶς θαυμάσουν» (Ματθ. στ΄1 – 4). Σύμφωνα μέ τίς ἁγιογραφικές αὐτές συστάσεις, μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἐλεημοσύνες: ἡ κοσμική καί ἡ χριστιανική. Ἡ πρώτη εἶναι μιά κοσμική συνήθεια καί γίνεται γιά ἰδιοτελεῖς σκοπούς, «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Δέν πρόκειται ἑπομένως γιά ἀρετή, ἀλλά γιά ματαιοδοξία. Ἡ δεύτερη, ἡ χριστιανική ἐλεημοσύνη, εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀσκεῖται μέ ἁπλότητα καί διάκριση γιά τήν πραγματική ὠφέλεια καί ἐκείνου πού ἔχει ἀνάγκη καί τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου γενικώτερα.

Πολλές φορές, ἐκεῖνοι πού ἐλεοῦν δέν τό κάνουν μέ τήν καρδιά τους, μέ τή θέλησί τους. Δίνουν ἐλεημοσύνη εἴτε γιατί ἀναγκάζονται ἀπό ἄλλους εἴτε γιά λόγους κοινωνικοῦ γοήτρου ἤ ὑποχρεώσεως. Γι’αὐτό καί δίνουν «μέ σφιγμένα δόντια»! Μέ κρύα καρδιά!

Ὁ Ἀπόστολος ὑπογραμμίζει καί κάτι ἀκόμη πολύ σημαντικό: «Ἐκεῖνος πού κάνει ἐλεημοσύνη, ἄς ἐλεῆ μέ εὐχάριστη διάθεσι καί χαρούμενο πρόσωπο»! Γιά τίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεγάλη σημασία ἔχουν οἱ τρόποι καλῆς συμπεριφορᾶς. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἐδῶ δύο εἰδῶν εὐγένειες: Ἡ κοσμική καί ἡ χριστιανική.

Ἡ κοσμική εὐγένεια εἶναι, τίς περισσότερες φορές, προσποιητή, ἐπιφανειακή, ὑποκριτική. Δείχνει κανείς «καλούς τρόπους», γιατί αὐτό ἐπιβάλλει τό κοινωνικό πρωτόκολλο. Γι’αὐτό καί περιορίζεται σέ μιά εὐγένεια τῶν «ὡραίων λόγων», τῶν «κομψῶν κινήσεων», τῶν «ἐπιδεικτικῶν ἐκδουλεύσεων».  Ἡ εὐγένεια αὐτή, πολλές φορές, δέν ἔχει καμμιά σχέσι μέ τά πραγματικά αἰσθήματα, μέ τίς ἀληθινές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, μέ τήν πραγματικότητα. Εἶναι συνήθως ὑποκριτική καί ψεύτικη. Κάτω ἀπό τά χαμόγελα, τίς ὑποκλίσεις, τά χειροφιλήματα κρύβονται συνήθως ἔχθρες, μίση, ἀντιπάθειες καί ζηλοτυπίες.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ χριστιανική εὐγένεια, γιά τήν ὁποία γράφει στή συνέχεια ὁ Ἀπόστολος: «Νά μή περιμένετε νά σᾶς δείξει πρῶτα ὁ ἄλλος τό σεβασμό καί τήν τιμή, ἀλλά νά τόν προλαμβάνετε σ’αὐτό. Νά δείχνετε δηλαδή σεῖς πρῶτα τήν τιμή καί τό σεβασμό στόν ἄλλο». Ἡ χριστιανική εὐγένεια εἶναι καρπός τῆς ἀγάπης. Ὁ χριστιανός δίνει τά πρωτεῖα τῆς τιμῆς στόν ἄλλον, γιατί ἔμαθε ν’ἀγαπάει τόν ἄλλον, γιατί πιστεύει, ὅτι  ὁ ἄλλος εἶναι «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ. Ἡ χριστιανική εὐγένεια εἶναι πηγαία, αὐθόρμητη, εἰλικρινής. Πηγάζει ἀπό μιά καρδιά πού ἀγαπάει καί ἐκφράζεται μέ ἁπλότητα καί εἰλικρίνεια.

Τόσο ἡ χριστιανική ἐλεημοσύνη ὅσο καί ἡ χριστιανική εὐγένεια εἶναι κοινωνικές ἀρετές. Συμβάλλουν στή δημιουργία μιᾶς καλύτερης κοινωνικῆς ζωῆς. Μέ ἄλλα λόγια ὁ χριστιανικός τρόπος ζωῆς ὠφελεῖ τούς ἀνθρώπους ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καί κοινωνικά. Τούς βοηθεῖ νά ζοῦν μιά ἀνώτερη καί καλύτερη κοινωνική ζωή, τήν ἀληθινή κοινωνικότητα σάν συνέπεια μιᾶς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς. ΑΜΗΝ!